Om 6 u 30 rijd ik weg van mijn kleine B&B gehouden door een jongere dame. Ze was bijzonder behulpzaam. Ik was op een zondagavond toegekomen en alle winkels in de buurt waren potdicht. Ik had nog wat kaas en brood en ze gaf me voor mijn koffie wat melk en confituur voor bij mijn brood: alles was super. Zodra ik op de fiets zit, stel ik vast dat ik geen internet heb. Ik stop, start mijn telefoon opnieuw op, maar niets aan te doen. Na 5 keer proberen, denk ik dat ik de weg ook zo wel zal vinden over Vallon-Pont-d’Arc en Barjac naar de orthodoxe vrouwenabdij van Solan waar ik voor 17 u moet zijn. Daarna is ze op slot.
Ik rij dus onmiddellijk naar de St Laurent kerk van Aubenas die bovenop een groot stuk rots ligt. Door oude en verlaten straatjes probeer ik de kerk te vinden. Het is een neo-romaans gebouw uit de 19de eeuw maar gekend voor zijn koor dat helemaal bezet is met houtsnijwerk.
Mijn B&B in Aubenas; de verlaten straatjes en de St Laurent kerk van Aubenas
De kerk is natuurlijk nog dicht want het is pas 7 uur en toch gaat plots de kerkdeur open. Een oudere man (zoals ik) zet de twee deuren wagenwijd open en loopt de trappen af. Ik ga ernaar toe en vraag of ik al binnen mag. Olivier is een soort koster die elke dag de kerk opent en sluit en vlakbij woont. Ik glip binnen en neem rustig mijn tijd. Hij legt me ook nog eens uit dat ik gewoon de heuvel moet afrijden richting Alès. Daarna fiets ik de stad uit in de aangegeven richting.
Aubenas: Olivier de koster; het houtsnijwerk van het koor van de St Laurentkerk en Rafaela
Ik bel toch even met Magda om te zeggen dat ik geen internet heb en zij helpt me fantastisch met een lang SMS-bericht waar mijn route opstaat: een schat in alle betekenissen van het woord, dat is mijn vrouw Magda. Wel soms te overbezorgd in verband met mijn bil.
Zo bereik ik Vallon-Pont-d’Arc en fiets ik door naar Barjac. Onderweg vraag ik nog even de weg aan een dame, Rafaela die me zegt dat ze graag zou willen doen wat ik doe : alleen naar Santiago rijden, maar ze vreest dat het als dame niet te doen is. Ze is de eerste persoon die bevestigt dat de Monastère de Solan bestaat. Al de anderen aan wie ik het eerder vroeg hadden er nog nooit van gehoord. Zij is er geweest en vertelt me dat de orthodoxe zusters heel lekkere wijn maken.
Barjac: fo,ein (l), gevel van st Laurentkerk (m), hoofdstraat (l)
Met vernieuwde moed rij ik verder. In Barjac rij ik de heuvel op en bezoek het mooie stadje met zijn kerk waar juist een huwelijk plaats vindt. Weer mooie oude straatjes en gebouwen in een prachtige natuur. Om echt in te kaderen. Spijtig dat er zoveel auto's het zicht verbrodden.
Vanaf Barjac rij ik nu door een landschap dat meer en meer provencaals wordt. Lichte heuvels, meer en meer wijngaarden, praktisch geen vee, veel riet in de grachten, ongelooflijk gezang van de krekels in de bomen en struiken, een staalblauwe hemel en warm. Ik fiets langs het vrij toeristische Goudargues en zo bereik ik het kleine dorpje Cavillarges waar ik op 5 km van de afgelegen abdij beland.
Goudargues en omgeving
Het klooster van de orthodoxe zusters werd pas in de jaren 80 gebouwd door een orde Griekse-orthodoxe monniken. Het was voor mannen bedoeld maar er waren geen mannen geïnteresseerd om er te komen leven en werken. Verschillende zusters meldden zich wel aan en zo werd het een vrouwenklooster. 20 moedige dames van alle leeftijden en van verschillende nationaliteiten, zelfs een Estse zuster. Ze zijn helemaal in het zwart gekleed (in die hitte!!) en hebben van dit klooster een echte ‘haven‘ gemaakt. In de gastenkamers zijn een aantal studenten die daar even verpozen. Er zijn ook enkele volwassen gasten, ook uit België. Zij komen er de orthodoxe diensten meemaken op 15 augustus rond de Tenhemelopneming, voor de orthodoxen het Inslapen van Maria ( la domition de la vierge Marie).
Aankomst bij het klooster van Solan. Mijn vegan maaltijd en mijn badkamer met overal plastieken en kommetjes om gebruikt water op te vangen.
De zuster hôtellière , Iossifia, ontvangt me super vriendelijk en geeft me onmiddellijk fris water en een fijn kamertje. In een kleine refter voor de gasten, vlakbij, kan ik brood vinden, honing of confituur en water. Ik installeer me en neem een douche . De streek kent een grote droogte en de zuster vraagt me voorzichtig om te springen met water. In alle lavabo's en in de douche en de afwasbak van de keuken staan plastieken kommen om het afvalwater te recupereren. Na een gezellige rustperiode ga ik om 17 uur naar de vespers, dat zijn de avondgebeden die bij de orthodoxe monialen of monniken bijzonder lang (90 min) duren. Er zijn kinderen en jongeren in het kerkje en ik weet niet van waar ze komen. Tijdens een dienst mag men gerust rondlopen of even naar buiten gaan. Er wordt mooi gezongen en ook heel veel en zeer snel gebeden. De iconen worden ook geregeld eerbiedig gekust en , men is niet spaarzaam met het wierookvat.
De kerk van Solan. De iconostase en de zoldering van het kerkje
Ik mag geen foto's nemen van zusters maar wel een paar van de binnenkant van de kerk. Na de dienst ontfermt een 55-jarige man uit Le Mans, Liberien, zich over mij voor het avondmaal in stilte van de mannen, waaronder een jongere en een oudere pope of orthodoxe monnik. De mannen moeten apart eten. De gemeenschap leeft zuiver vegan: alleen groenten, fruit, noten en producten uit de natuur. Geen eieren, geen melk, zeker geen vlees of vis maar alles is heel lekker. Ook al maken ze wijn, ze drinken alleen water. Naast wijn maken ze ook confituur , vruchtenpasta’s en dergelijke. Na het avondeten wordt er door de gasten buiten wat nagepraat en ik ben ‘the talk of the day’: een oudere man die op een fiets in de hitte naar zo een afgelegen plaats komt…Waarom doe je zo iets? Voor ons Rientje natuurlijk en voor ons Rinus Pini-fonds.
Om 20 uur ga ik naar mijn kamer en val onmiddellijk in slaap, na nog mijn dagelijks praatje met Magda.
Comments