et eerste wat we doen na het wakker worden is nakijken hoe het met ons Ann is. Ze voelt zich wat beter en ademt gemakkelijker. Ze ziet het zitten om te rijden, want de afstand is relatief kort (24 km) toch met de auto. Minder goed nieuws is dat mijn vrouw, magda, zich deze morgen ook niet lekker voelt maar de test toont niet dat ze ook covid 19 heeft. We zullen Magda maar goed in de gaten houden.
Voor de stappers wordt het toch wel weer een mooie opdracht. Iedereen maakt zich klaar. De valiezen worden gepakt. We ontbijten samen. Er worden broodjes gesmeerd voor onderweg. De auto wordt anders geladen zodat er twee personen ' de zieken!) vooraan zitten en een derde persoon, Solé, mee achterin kan. De fiets is terug volgeladen. Rond 9.30 u. vertrekken we met de groep van vijf stappers. De drie anderen vertrekken rond 12 uur vanuit het appartement, want ze kunnen tot dan in het logies blijven. Zo kan Ann nog enkele uren meer rusten. Er zijn wat grijze wolken boven Sarria, maar die verdwijnen al snel om plaats te maken voor een staalblauwe hemel.
Bruno stapt met de andere kleinkinderen gezellig en plezier makend over de Camino. Ik rij een stuk voor met de zwaarbeladen fiets. Na een 10-tal kilometer wacht ik op de kleinkinderen. Samen lunchen we gewoon in de volle natuur. Daarna leg ik in het kort aan Bruno uit hoe hij met deze elektrische fiets kan rijden. Hij rijdt een paar honderd meter en het lukt wonderwel. Hij fietst langs de nationale weg tot Portomarin nog 12 kilometer. Tegen dat hij er aan komt zijn Magda, Solédad en Ann ook al aangekomen. Hij helpt de wagen uitladen en vertrekt dan terug te voet op de Camino tegen de stroom pelgrims in en vervoegt de stappers een uur later. Rond 16 uur zijn we allemaal op onze slaapplaats aangekomen. Op het einde was het wel wat te warm. Morgen moeten we echt vroeger vertrekken, want het weerbericht verwacht nog warmer weer.
De jongens samen op stap op de camino van Sarria naar Portomarin
Ann voelt zich een beetje beter, maar heeft toch veel geslapen. Ze heeft zich afgezonderd in één van de slaapkamers, wat een herschikking van de slaapplaatsen met zich mee heeft gebracht. De rest van de namiddag rusten de drie jongste kleinkinderen. Bruno gaat nog op stap in Portomarin. Ik bezoek ook wat Portomarin en ga boodschappen doen voor ontbijt en lnuch morgen. Tegen de vroege avond willen de drie jongste kleinkinderen ook eens in Portomarin rondwandelen en vooral in souvenirwinkeltjes gaan kijken.
De Camino tussen Sarria en Portomarin vind ik persoonlijk heel mooi. Vooral de laatste kleine helft. Je hebt er prachtige holle wegen met eikenbomen en andere. Er is relatief veel schaduw, behalve op het laatste stuk en dan is het al aardig warm en zelfs te warm. De afdaling naar Portomarin is supersteil, ook al heb je twee wegen waaruit je kan kiezen. Ze zijn allebei even steil. Eenmaal de brug over moet je dan nog een lange trap omhoog, langs dewelke je het stadje binnen loopt. Het appartementje dat we gehuurd hebben ligt op het hoogste deel van het stadje en dat vraagt dus nog een extra inspanning. Er is een tuintje aan met lekker mals groen gras waarop je kan lopen met je blote voeten: zalig.
Opi, stappend in de schaduw. dankzij de holle wegen (l) ;Aankomst in Portomarin: de brug over het stuwmeer (m). "onze" Bruno in de tuin van het appartement met "zijn" berenbank (r)
Wat je zeker moet zien in Portomarin is de kerk van San Nicolás. Je ziet ze al van ver staan met haar typische uiterlijk van een versterkte burcht, met bovenop kantelen. Ze staat tegenwoordig op een ruim plein in het centrum van de nieuwe stad Portomarín hoog op een helling boven het stuwmeer. We zeggen "nieuw" omdat de kern die we vandaag zien en die nu op de helling van Monte do Cristo ligt, tussen 1962 en 1963 steen per steen werd heropgebouwd op basis van het vroegere plan (50 m hoger dan vroeger). De oorspronkelijke locatie aan de rand van de rivier de Miño kwam volledig onder water te staan als gevolg van de bouw van het Belesar-reservoir /stuwmeer. Dat staat nu bijna leeg. De nummers op de stenen bedoeld voor de heropbouw kan men nog lezen op de muren van de kerk. Je kan de twee vroegere stadsdelen, San Pedro en San Juan, nog op de bodem van dit artificiële meer zien liggen, vooral in de zomer of in periodes van droogte zoals nu. Zij vormden vroeger de oorspronkelijke kern van Portomarín. De versterkte kerk is ook bekend ade San Juan kerk.. De brug maakte deze stad zo belangrijk op de Camino de Santiago. Omstreeks 1120 bouwde inderdaad een zekere Petrus Peregrinus (Peter de pelgrim) een brug van 150 m lang en 3,3 m breed. Naast deze brug bevond zich een hospitaal. Nu staat natuurlijk een nieuwe brug over het stuwmeer heen.
San Nicolaskerk van Portomarin : vooraanzicht (Westkant (l); oostkant met koor en herkenbare kantelen (m) ; detail van de westkant met portaal en roosvenster (r)
De San Nicoláskerk werd tussen de 12de en 13de eeuw gebouwd door de Militaire Orde van Sint Jan van Jeruzalem / Malta of de Johannieten, die bijna een eeuw eerder een ziekenhuis hadden gevestigd op deze strategische plaats tussen de steden Lugo en Ourense, waar het mogelijk was om de Miño over te steken. Daarom werd de kerk opgevat als een authentiek versterkt fort of kasteel . Een gebouw dat zijn gelijke niet heeft in de middeleeuwse Galicische architectuur. De kerk valt op door haar stevigheid, maar ook door haar verticaliteit en een zekere slankheid. ze heeft ook twee mooie roosvensters die duidelijk laten zien dat die gebouwd werden tijdens de overgang van de romaanse naar de gotische kunst. De binnenstructuur is ook eenvoudig, maar sober en mooi. Het is één groot schip zonder zijbeuken of transept.
Aan de buitenkant vallen de drie portalen op. In het timpaan van het portaal aan de zuidkant ziet men een figuur met mijter (een bisschop zonder bisschopsstaf), geflankeerd door twee acolieten of helpers; de linkse acoliet heeft de staf vast . De bisschop is waarschijnlijk San Nicolas van Bari, de patroonheilige van de kerk.
Het dorpsplein naast de kerk (l); Timpaan van het zuidportaal met San Nicolas en twee acolieten (m) ; Timpaan van het westportaal met de Christus in Majesteit, in een mandorla en rond hem de 24 ouderlingen van de Apocalyps (r)
In het timpaan van het noordportaal is het hoofdthema een zeer fijne voorstelling van de Boodschap aan Maria met de aartsengel Gabriël die zich met ontplooide vleugels tot de Maagd Maria richt. Zij opent de handen als teken van haar aanvaarding om het kind van God in haar schoot te ontvangen. Tussen beide figuren ziet men een kleine boom die volgens sommige deskundigen de Drie-eenheid en/ of de dubbele natuur van Christus symboliseert. Volgens anderen de levensboom.
In het timpaan van het westportaal ziet men een Christus in Majesteit die het timpaan voorzit, omringd in de binnenste archivolt door de 24 oudsten van de Apocalyps met instrumenten. Men veronderstelt dat de Tetramorf (de vier evangelisten) die normaal bij een Christus in Majesteit in een mandorla hoort, hier vroeger naast Hem geschilderd waren. Dat schilderij is door de eeuwen heen uitgewist.
.De vier jongens smeden een Santiagoband met een ring (cadeau van Bruno) als herinnering aan de tocht voor Rientje (l); de zieke Ann eet alleen haar take-away maaltijd in de tuin.
De nieuwe centrale straat en het centrale plein zijn best gezellig en we nemen de tijd om er rustig door te wandelen op zoek naar het restaurantje waar Sole ons naartoe brengt. Magda voelt zich nog minder goed dan deze morgen en beslist bij Ann te blijven. Wij de vier mannen en tante Solé, vinden een restaurantje waar we een lekker pelgrimsmenu opgediend krijgen voor 15 euro de man , alles inbegrepen. Bruno laat een take-away maaltijd voor Ann klaarmaken. Hij loopt tussen het voorgerecht en het hoofdgerecht snel naar het appartementje om die maaltijd naar haar te brengen. Magda eet de restjes die we nog bij hadden van de vorige dag want ze heeft niet echt honger.
Terug in het appartementje beginnen we onze bagage al in te pakken om de volgden dag vroeg te kunnen vertrekken. We hopen vroeg de deur uit te zijn, rond 8 uur. Men heeft immers voorspeld dat het iedere dag warmer wordt. We blijven nog wat buiten napraten maar iedereen is moe en tamelijk snel gaat iedereen slapen.
Comments