Gisterenavond had Tim Magda, Ann en de kleinkids naar de luchthaven van Charleroi gebracht. Oma vreesde voor een staking bij Ryanair, maar gelukkig verliep alles zeer vlot. Toen ze in Santiago de huurauto probeerde op te halen was er geen auto te zien en ook geen verantwoordelijke van het bedrijf Goldcar dat de auto verhuurde. Ze namen ook de telefoon niet op. Magda heeft dan maar onmiddellijk een taxi genomen naar het hotel dat ze geboekt had op 40 km zodat de kinderen konden gaan slapen. Deze morgen heeft ze dan hemel en aarde verzet want Goldcar beweerde geen opdracht te hebben gekregen van Ryanair voor de verhuur van een auto. Zij had de rekening al wel betaald en had ook een mail gekregen van Goldcar dat ze maar tot 22.30 u. hadden gewacht terwijl Magda en de kinderen pas om 22.40 de luchthaven hadden verlaten. Bovendien hadden ze blijkbaar gewacht op een andere plaats dan de meeting point die was aangeduid op de voucher. Uiteindelijk heeft Magda morgen een andere auto kunnen huren bij Hertz en rond 12 uur de volgende dag, stonden ze terug op de luchthaven per taxi om deze op te halen.
Ann, Moses en Floris op het vliegtuig (l), aankomst in Santiago (m), San Roque in de mist (r)
Ondertussen was ik die dag rond 7.30 u. met de fiets vertrokken naar Fonfria, een klein dorpje op de Camino op 45 km van Villafranca del Bierzo. Daar logeren we op 5 juli en daar komen Sole, Bruno en Leo er nog bij. Ik kan onmogelijk met de twee jongens, Moses en Floris, over de pas van O Cebreiro stappen met een fiets, want dat is te steil en te moeilijk. Het was ook de eerste dag dat het barslecht weer was: koud, geen zon, de hemel potdicht en grijs en dan begon het nog te regenen en was er een papdikke mist. Ook Anneke had er last van bij het rijden met de huurauto. Ikzelf miste door de mist een afslag op de Cebreiro waardoor ik verkeerd reed. Een goed stuk terugrijden was de enige oplossing, maar het landschap was toch mooi niettegenstaande het mindere weer. Ook de drie bewaarengelen, Rientje, Bert en Wim , leden onder het slechte weer. Hun vleugels waren doorweekt en ze hadden moeite om ze deftig te drogen. De beste manier is ze te kunnen drogen bij een lekker houtvuur of in de zon; beide methodes waren vandaag echter tot nu toe onmogelijk.
Uiteindelijk kwam alles goed, want ik was rond 13.30 u. in Fonfria in onze hostal voor overmorgen. Ik kon er mijn fiets achterlaten en de engelbewaarderrs konden bij een open haard hun vleugels drogen. 0m 15 uur waren Magda, Ann en de kleinkids Floris en Moses er ook: een super blij weerzien. Het was er warm en gezellig . Buiten was het terug vieze regen en grijs. We konden er ook voor een heel redelijke prijs eten en dat hebben we gedaan. Het was een supermoment van elkaar weer te zien. Daarna heeft Ann iedereen veilig teruggebracht naar Villafranca del Bierzo voor de start van het deel van onze pelgrimstocht dat we morgen samen aanvatten. Het weer is tegen de avond wat verbeterd en we zijn nog een avondwandeling gaan maken in het stadje. Een bezoek aan de Santiagokerk en de Puerta del Perdon was onze eerste kleine gezamenlijke activiteit op onze pelgrimstocht. Ze hadden 's middags al warm gegeten en 's avonds zijn we dan in een restaurantje alle soorten tapas gaan eten. Dat vonden ze super. Een fijn weerzien na hen zo lang niet gezien te hebben.
Blij weerzien met opa in de Casa Galego en bezoek aan de Puerta del Perdon :lAnn voor deze deur (l); de anderen samen (m) en de gezellige lunch in Fonfria (r)
Het was ook weer een bijzondere dag met verrijkende ontmoetingen. Op de O Cebreiro heb ik de Nederlander Huub ontmoet die al op de terugweg van Santiago naar huis was. Hij fietste nog tot in Leon, geloof ik, en nam dan de fietsbus en ging zo naar huis. Ook op de O Cebreiro zag ik twee super lieve Amerikanen uit Colorado, Dick en Janis Rochester. Hun kleinzoontje van bijna zeven maanden werd door hun schoondochter om het leven gebracht. Een vreselijk verhaal waar je stil van wordt en niets op kunt zeggen dan alleen veel moed en sterkte wensen. Toch stel je vast dat mensen die zo iets meemaken in hun geloof hoop vinden en de kracht om door te bijten in het leven. Dat is bij Magda en bij mij nog niet het geval. Ons geloof ligt ergens aan diggelen.
Toen ik aankwam in de Casa Galego , de hostal waar we overmorgen zullen logeren, waren twee jongelui aan het eten. Ze vertelden me dat zij, een broer en een zus (twintigers), uit Columbia naar hier waren gekomen om de Camino te lopen. Toen ze hoorden dat ik Belg was vertelden ze me dat hun grootouders Belgische emigranten waren die voor de 2de wereldoorlog naar Columbia waren gaan werken en er door die oorlog gebleven waren gewoon omdat ze niet terug geraakten naar België. Ze toonden me hun ID kaart, Catalina en Mateo Dewasseige. Hij werkte nu in het kartonbedrijfje van de vader na zijn business management studies en zij zou beginnen aan de universiteit voor industrieel ingenieur.
Een koppel met twee kinderen, ool Belgen zo bleek het, die er ook aan het eten waren en blijkbaar wat hadden meegeluisterd, merkten op dat de naam Dewasseige uit de streek van Charleroi was. Zij waren al vier jaar aan de Camino bezig met hun twee dochters. Elk jaar deden ze een stuk van de Camino. De kleinste dochter was 7 toen ze eraan begon, an is nu 11 en de beide kinderen vinden het fijn.
Terwijl we aan tafel zaten kwam de ene na de andere pelgrim toe, nat en uitgeregend, maar ze werden er allemaal vriendelijk ontvangen en konden er onmiddellijk iets warm drinken. Twee dames runnen deze hostal die ze vorig jaar hebben gebouwd. Ze hebben aan de overkant van het straatje een boerderij en ze serveren maaltijden met het vlees van de eigen veestapel en groenten uit hun eigen tuin: alles super lekker .
Als we rond 16.30 u. met de wagen naar Villafranca del Bierzo vertrekken is de hemel al minder grijs en de mist is praktisch helemaal weg. De Camino heeft altijd verrassingen in petto. Gisteren was het hier nog schitterend weer, maar in de bergen van de Picos de Europa kan het weer snel veranderen. Laten we hopen dat het morgen beter is ook al moet het niet te warm worden om te stappen.
We zijn superblij, oma en ik , dat Floris en Moses, bij ons zijn. Ze genieten van elk moment en alles wat we doen of hen aanbieden is prima. Wij genieten van het feit dat ze bij ons zijn. Ze zijn super behulpzaam en zijn echte levensgenieters. De momenten aan tafel zijn zeer gezellig en daar zorgt Motje altijd voor de nodige opmerkingen en fratsen. Ze plagen elkaar, maar vooral oma die altijd over alles ongerust is. Het zijn momenten van quality time waar we echt van genieten. Rientje is altijd dicht bij ons, samen met Wim en Bert. Een betere reisverzekering dan onze drie bewaarengelen hebben we niet nodig. Ik ben daar het bewijs van na zoveel dagen alleen met hen op stap te zijn geweest.
Overmorgen doen we de O Cebreiro te voet over het bergpad en hopelijk lukt dat. 14 km stappen van op een hoogte van 600 meter tot ongeveer 1100 meter hoogte. Daarna nog 12 km tot aan de Casa Galego in Fonfria (1300 m). Morgen is het een inloopdag van Villafranca del Bierzo naar Vega de Valcarce, relatief vlak: 20 km stappen. Iedereen ziet het zitten; Ik zeker zonder fiets die al in Fonfria staat.
Comments