Eerst dacht ik van vandaag een echte rustdag te maken. Ik had me voorgenomen geen enkel bezoek af te leggen. Toch ben ik deze morgen naar het Convento de la Annunciada geweest dat een slotklooster van Franciskanessen is aan de rand van de stad. Je kan het niet bezoeken. Op de voorgevel staat een mooie gebeeldhouwde Boodschap aan Maria. In de tuin staat er een eeuwenoude cipres (symbool van de dood), twee keer zo hoog als die in Santo Domingo de Silos. Ik loop nog eens rustig door de calle de agua met al die mooie herenhuizen. Dan ga ik aan mijn blog werken. Rond 18 u., loop ik nog eens even naar de Collegiata Santa Maria die gisteren niet open was en open had moeten zijn. Hopelijk heb ik vandaag meer geluk.
Convento de la Annunciada met detail van de Boodschap aan Maria (l);zijzicht op de gehele kerk (m); een van de mooie paleizen van Villafranca del Bierzo in de calle de agua (r)
Het is de laatste dag van mijn eenzame fietstocht vanuit Leuven naar Santiago de Compostela. Morgen in de vroege namiddag zijn Magda en Ann hier samen met Motje en Floky, tenminste als Ryanair niet staakt en ze deze avond naar Santiago kunnen vliegen waar ze dan in de buurt een nacht slapen alvorens naar hier te komen. Maandag stappen we van Villafranca del Bierzo naar Vega de Valcarce, 20 km. Dit is de voorbereiding op de 22 km die we moeten stappen om over de Cebreiro (1100 meter) te stappen en in Galicië toe te komen. Die avond slapen we in het kleine dorp Fonfria. Daar komen Solé, Bruno en Leo er bij en is onze groep volledig. Samen gaan we dan nog ongeveer 160 km stappen tot bij onze Heilige Santiago.
Sommigen vragen zich af wat er dan met de fiets gebeurt. Morgenvroeg, zondag dus, vertrek ik naar Fonfria met de fiets , 40 km ver en ik laat die daar achter in de hostal waar we dinsdagavond slapen. Ann en Magda en de twee kleinkids maken een ommetje om mij te komen oppikken in Fonfria met de huurauto en met ons vijf bereiken we terug Villafranca del Bierzo. Zo kan ik maandag en dinsdag rustig met Floky en Motje op de Camino stappen. Ik kijk er echt naar uit. Van Floris week ik dat hij wil stappen en fietsen. Moses of Motje heeft nog nooit lange afstanden gestapt maar ik ben er gerust is; hij is nogal een strever en wil voor zijn oudere broer niet onderdoen. De rest van de tocht zullen om de beurt Bruno of Floris of ikzelf met de fiets rijden. De drie dames: oma, Solé en Ann zijn de praktische ondersteuning op alle vlakken. Zij zorgen voor de bevoorrading, voor de aankopen voor ontbijt en lunch , voor een restaurant waar we ’s avonds een pelgrimsmenu kunnen eten enz. Ze gaan ook op voorhand naar de logies kijken die we hebben gehuurd om te zien of alles OK is. We hebben dat al twee keer zo gedaan en dit vlotte toen zeer goed: vier jaar terug in 2018 met Sole, Bruno en Leo maar einde maart begin april met sneeuw...en 7 jaar terug in 2015 met Robin toen ze nog maar 11 jaar was. Toen zijn we vanuit Roncesvalles vertrokken en hebben Robin en ik stukjes gestapt op de gehele camino Francès, in totaal 220 km.
Als ik terug kijk op mijn 56 dagen alleen fietsen dan is dat, tot nu toe, een bijzonder positieve ervaring geweest. Je weet dat je een duidelijk doel hebt: Santiago bereiken. Bovendien weet ik waarom ik op stap ben: om middelen bijeen te fietsen voor het Rinus-Pinifonds zodat men hem NOOIT mag en zal vergeten. Ik zie ook het resultaat, want het doel van de 10.000 euro is niet alleen bereikt maar het is al overschreden. Het Rinus-Pinifonds zal dus in de nabije toekomst andere mensen die ook een kind of kleinkind verliezen, kunnen helpen en ondersteunen op moreel en psychologisch vlak. Dat maakt de pijn van het verlies dat wij geleden hebben een beetje draaglijker.
Een dergelijke fietstocht werkt ook alleen maar als er familie, vrienden, kennissen, bekenden en onbekenden beslissen om dit fonds te spijzen. Dat is hier duidelijk gebeurd en we zijn allen die dat hebben gedaan bijzonder dankbaar voor hun steun. Een dergelijke tocht als eenzame fietser lukt ook alleen maar als je je door het thuisfront gesteund voelt. Dagelijks had ik (vele) contacten met Magda van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Ook de contacten met kinderen en kleinkinderen deden veel deugd evenals het contact met Litje, de zus van Magda en onze schoonbroer John en met mijn broer Alain en zijn vrouw Annie, die elke week opbelden. Ook de korte berichten van anderen of gewoon een hartje op whatsapp. Belangrijk was ook de steun die Magda kreeg, in het bijzonder van haar zus Litje en ook zeer zeker de dagelijkse steun van Floris die o.a. geregeld haar boodschappen deed en iedere weekdag met haar ontbeet. Fre en Vero van hun kant zorgden ervoor dat oma ieder weekend lekker bij hen kon gaan eten en in het weekend niet alleen was.
Verder was er het feit dat de tocht zich niet alleen tot Rinus, ons Rientje, beperkte maar dat we met deze tocht ook aan anderen die ook een dierbare verloren de voorbije maanden steun konden geven. Ik denk heel in het bijzonder aan Klara en haar twee kinderen die hun man / papa verloren ten gevolge van een ernstige ziekte. Ik denk ook aan onze vrienden, Ignace en Annie, die hun zoon, Bert, totaal onverwacht, verloren hebben. Rientje, Bert en Wim zijn met me meegevlogen als engelbewaarders en ik voelde me elke dag weer gesterkt door hun aanwezigheid. Tot nu toe hebben ze fijn werk geleverd en ik ben er trots op.
Ook al fiets je de pelgrimstocht alleen, je ontmoet veel mensen en je praat met vele pelgrims en andere toevallige voorbijgangers. Ik had me voorgenomen tenminste elke dag een gesprek te hebben met twee mensen en ik ben daarin geslaagd. Op de stukken weg waar ik niet op de Camino reed had ik daar minder kansen voor, maar op de Camino zelf was dat geen enkel probleem. Er zijn groepen die zich ook beter tot een gesprek aangetrokken voelen, zoals andere fietsers. Het vertrekpunt was vaak de fiets van Tim die ik gebruik en die indruk maakte op anderen. Sommige pelgrims zie je herhaaldelijk terug omdat ze toevallig in dezelfde hostal logeren of zo maar. Alle mensen die ik vermeld heb in mijn blog hebben van mij een kaartje gekregen met het adres van de blog op, zodat ze konden zien wat ik over hen schreef.
Naast de ontmoetingen met de medemensen, zijn er ook de ontmoetingen met de “kunst” op de Camino en die met de natuur. De pelgrimstocht naar Santiago de Compostela is een uitstekende gelegenheid om kennis te maken met het cultuurpatrimonium langs de kerken, de abdijen, de kastelen en paleizen, de civiele gebouwen, de gewone woningen, de bruggen en de steden en dorpen die je doorrijdt. In mijn geval was dat langs de Via Monastica, de Via Campaniensis, de Via Lemovicensis en de Camino Francès. Kunst, muziek en geschiedenis zijn nauw verweven en ook daar moet je oog voor hebben.
Ik probeer ook altijd kennis te maken met het gastronomisch patrimonium. Alleen ga ik bijna nooit uit eten; alleen omdat ik het moet doen van Magda. Ik doe mijn uiterste best om altijd streekproducten te kopen en te eten. In Spanje eet ik altijd wat typisch Spaans is: tapas, kaas, ingewandensoep de lievelingssoep van mijn oudste kleinkind Bruno (half spanjaard / half belg) , ham, koude soep, olijven, koekjes , tortilla’s, paella enz.
De natuur die je rondom je ziet vertaalt zich in landschappen. Ik probeer altijd oog te hebben voor welke landbouwproducten of welke industrie er gevestigd is. De rotsen en het hout vind je terug in de gebouwen. De vermalen rots kan je terugvinden in de kleuren van de oude fresco’s.
Lokale producten zoals een varkenskotelet et een ensallada mista (l) ; een plato combinado (m) en de ingewandensoep (een soep van andouillettes) wat ik heel graag eet (r)
Om dat te kunnen moet je alle elementen, inbouwen in je programma en moet je er de tijd voor nemen om het voor te bereiden en om wat je gezien, gehoord en gesmaakt hebt te verwerken. Een blog of een dagboek zijn daar uitstekende middelen voor. Een blog maken waarin foto’s worden geïntegreerd vraagt minstens een paar uur werk per dag van mij, maar ook nog van Magda, Ann en Peter die me daarbij helpen.
Ik beperk me hier tot algemene bedenkingen. Ik hoop op het einde van mijn fiets- en staptocht dieper in te gaan op bepaalde elementen. Ik probeer bijvoorbeeld later uit te leggen wat op mijn tocht de culturele hoogtepunten waren op het vlak van de materiële kunst. Maar dat is voor later als ik terug thuis ben.
Comments