Ik ben deze morgen wat stijf en stram wakker geworden want gisteren ben ik gevallen juist voor sahagun; niets erg maar toch is de rechter schouder wat gekneusd en heb ik moeite om bepaalde bewegingen met die arm te maken. Gisterenmiddag zag ik aan de overkant van een weg iets wat op een modern kunstwerk geleek en ik wou er het juiste van weten. Dus klom ik op een steile talud, waarvan ik afdonderde. Het was maar twee meter hoog maar toch voelde ik dat mijn rechterschouder, die 76 jaar oud is, zich had bezeerd. Ik ben onmiddellijk bij een apotheker binnen gestapt en die heeft me een zalf en een speciaal verband gegeven. Ik voel de pijn al minder en het verband steunt me duidelijk. Een pijnstiller heeft er ook voor gezorgd dat ik goed heb doorgeslapen.
Vandaag dacht ik dat het een eerder saaie dag zou zijn, want tussen Sahagun en Leon is er niet zoveel te beleven. Gisteren was echt een topdag met al die bakstenen kerken waarin Mudéjar en Mozarabische kenmerken terug te vinden zijn. Ook het bezoek aan het romaanse Mudéjar Monasterio de las Dueñas heeft indruk op me gemaakt net als het feit dat er nog slechts 9 religieuzen waren. Wat zal er met dit schitterende gebouw, dat tot het echte culturele kunstpatrimonium van de streek behoort, gebeuren als er geen religieuzen meer zijn?
de laatste uitlopers aan graanvelden van de Tierra de Campos (l); Oude brug bij het verlaten van Sahagun (m) ; een veld zonnebloemen (r)
Vandaag rij ik door hetzelfde rustige, lichtglooiende landschap van eindeloze velden van vooral graangewassen. Voor de eerste keer heb ik nochtans een veld van bloeiende zonnebloemen gezien. De meeste zonnebloemen, die ik tot nu toe zag, waren max 20 à 30 cm hoog, maar deze stonden in volle bloei. Ook vandaag loopt de Camino voor voetgangers praktisch de gehele tijd opnieuw langs de (kleine) carretera. Het weer is de laatste twee dagen niet zo warm geweest; het is zelfs eerder aan de frisse kant geweest ’s morgens vroeg. Nu is het zelfs goed aan het regenen en aan het donderen terwijl ik schrijf, want de elektriciteit valt uit. De boeren zullen blij zijn met de regen nu ze de sproeiers kunnen stilleggen die overal aan het werk waren. Ik ben minder blij zonder elektriciteit, want ik kan mijn batterij van mijn fiets niet opladen. Dat lukt straks wel.
Ik stop onderweg naar Reliegos op twee plaatsen. Eerst aan de gerestaureerde Ermita de la Virgen de Perales. Kkluizenaarswoningen trekken me altijd aan. Waarom sloten mensen zich van de wereld af als kluizenaars om in totale afzondering te leven? Een kluizenaarswoning bestaat meestal uit een leefruimte en een gebedsruimte. Sommige van deze kluizenaarswoningen groeiden soms geleidelijk uit tot kleine kloosters met afzonderlijke leefruimte voor de kluizenaars en één gebedsruimte waar ze dan samen baden. Om hier te overleven moesten ze waarschijnlijk toch ook hard werken, zelfs al leefden ze zeer sober. Waarschijnlijk ontvingen ze ook giften in ruil voor gebeden...
De tweede plaats waar ik stop is El Burgo Ranero, niet omdat de kerk me aantrekt maar omdat boven op de kerktoren een nest ooievaars zit met jongen. Ik ben niet de enige die dat fotografeert; naast mij komt een jongedame staan die Engels praat met een jonge man. Ik ga zitten op een bank vlakbij en zij nemen plaats op de andere bank.
San Pedro Kerk van El Burgo Ranero met ooievaars (l); Ermita de la Virgen de Perales (m), en Ermita San Roque langs de weg (r)
De jonge man vraagt vanwaar ik kom en ik zeg: “uit Leuven In België”. Hij, Jo, een 30er, komt uit Stratford-upon-Avon, Shakespeare country. Hij is kapper maar is met haarsnijden gestopt en wil terug verder studeren. In september gaat hij naar het hoger onderwijs en in die tussenmaanden zocht hij iets om zijn tijd te vullen: waarom niet langs de Camino stappen dacht hij en …de volgende morgen is hij vertrokken. Eerst reisde hij met het openbaar vervoer naar Saint-Jean-de-Pied- de-Port en dan te voet tot hier. Hij is super opgetogen over de vele internationale ontmoetingen die hij tot nu toe heeft gehad.
De jongedame die de ooievaars ook aan het fotograferen was, is Caro, ook een 30er, en ze komt uit Brazilië, meer bepaald uit Sao Paulo , een stad met 20 miljoen inwoners. Ze heeft rechten gestudeerd en is na een proefperiode van drie jaar nu full-time prosecutor, openbaar aanklager. Ze doet de Camino omdat haar papa dat 20 jaar heeft gedaan en haar daar zoveel over verteld heeft. Zij is ook vertrokken uit Saint Jean-de-Pied-de-Port maar stopt al in Astorga , een stukje voorbij Leon, want ze moet terug gaan werken. Maar ze heeft nu al beslist dat ze volgend jaar de rest van de pelgrimstocht komt lopen tot in Santiago. Ze stapt samen met Jo maar zijn geen koppel.
Jo uit Stratford-upon-Avon, Caro uit Brazilië; pastoor Jesus van de El Burgo Raneiro kerk; een mooi muurschilderij van Maria en jezus zomaar op een zijmuur van een huis geschilderd;
Jo en Caro hebben elkaar leren kennen omdat onder de stappers geleidelijk aan groepjes worden gevormd die meestal alleen stappen maar elkaar ’s avonds ergens terug zien. Zo behoren ze tot een groepje waar ze geregeld mee samen zijn. Even wordt het stil....en dan verteld Jo dat er in hun groepje een 46-jarige Deense man, een topsporter mee was die al verschillende marathons had gelopen enz. In Torres del Rio zei hij dat hij zich die morgen wat onlekker voelde en Jo had hem voorgesteld iets te geven om zich beter te voelen. En plots stuikte hij in elkaar. Een hartstilstand. Ze hebben nog alles geprobeerd maar niets heeft kunnen baten. Ze vertelden me allebei hoe ze onder de indruk waren geweest van het overlijden van die man die ze verschillende dagen hadden ontmoet. Jo had zelfs contact genomen met de vouw van die man. Het was een hele bedoening geweest met de politie en de medische diensten. Daarna had Jo gewoon op internet een uitnodiging gelanceerd dat al diegenen die de overleden man onderweg hadden ontmoet, zouden samenkomen voor een herdenkingsmoment aan de Sarmental ingang van de kathedraal van Burgos, enkele dagen later op een bepaald uur. Hij hoopte een 10-tal mensen te bereiken, maar 150 pelgrims waren erop afgekomen om een eerbetuiging te geven aan die overleden man. Het was natuurlijk dit voorval dat hun Camino-tocht het meest had getekend.
Mijn Engelbewaarders hebben in stilte vanop het dak van de kerk meegeluisterd; ook zij pinken een traan weg. Engelen kunnen ook wenen en ze vertellen me dat ze vaak zelf nog in stilte wenen als ze aan al hun lieve familieleden denken...ook als is het super goed in de hemel maar toch...Ik ween ook nog geregeld op mijn fiets als ik aan ons Rientje denk dat we hebben verloren op 28 juni 2021. Ik ging hem iedere dag op school halen met de bakfiets en dan zat hij voor me zijn dag op school te vertellen. Het was elke dag super geweest... Vlakbij thuis liep hij altijd met open armen naar omi ...Wat doet de herinnering PIJN...Verdriet slijt niet en je wordt er zeker niet sterker van. Elke dag ga je ermee slapen en sta je ermee op. Verdriet helpt je misschien wel verder te leven maar op een andere manier.... Mijn vrouw, Magda, leeft verder maar met de dagelijkse vrees dat er iets met één van de andere kleinkinderen zou gebeuren....Ik leef verder omdat ik elk dag probeer een steun te zijn voor mijn vrouw en de kleinkinderen en hun ouders die hun jongste kindje verloren hebben. Het is zo onwezenlijk...je hoop altijd dat hij op een dag terug naar ons komt gelopen met zijn lieve glimlach...
Ik neem afscheid van Jo en Caro na hen beloofd te hebben hun verhaal op mijn blog te zetten met een foto van deze twee fijne jonge mensen. Ik ga nog even in het San Pedrokerkje binnen, dat ondertussen open is. Terwijl ik met Caro en Jo praatte, was een man komen aanrijden met de fiets en had gezegd “Als je een stempel wil, dan kan je er nu een krijgen”. Ik ga binnen en vraag een stempel die hij graag geeft. Hij steekt het licht aan boven het retabel zodat ik beter een foto kan nemen. Hij legt me elke heilige uit op het retabel. Ik wijs naar een heilige en ik zeg : “San Isidro omdat er een stel ossen bij staan”. Hij beaamt dat Isidro de patroonheilige van de landbouwers is en aanroepen werd voor gezonde dieren. Ik voeg eraan toe dat ik in Leon ook nog naar de San Isidoro kerk zal gaan kijken met de schitterende romaanse fresco’s. Hij valt me vriendelijk in de rede en zegt “fout”: San Isidro en San Isidoro zijn 2 verschillende heiligen en hij legt uitvoerig uit wie de twee heiligen zijn: Isidro was een 12de-eeuwse gewone priester die onder de boeren leefde om hen te helpen; San Isidoro was een geleerde uit Sevilla die in de 15de eeuw een soort (christelijke) encyclopedieën heeft samengesteld. Ik vraag of hij een historicus is, “Nee, neen” zegt hij “ik ben gewoon de pastoor van deze kerk en van nog een 5-tal anderen”. Zijn naam is Jezus…heel toepasselijk voor een pastoor. Hij geeft mij een klein kaartje met een heilige op en zegt me dat het is om me tegen onheil te beschermen als pelgrim. Er is ondertussen een Ier bij komen staan, Derrick uit Dublin. die mee luistert naar zijn uitleg. Hij krijgt ook zo een prentje en dan geeft Jezus ons plechtig de pelgrimszegen. Ik word er stil van en de Ier pinkt een traan weg.
San Pedro in El Burgo Ranero : het hoofdretabel (l); detail van de ooievaars (m) en veldbloemen, klaprozen, in de berm
de bloemen (r)waarvan engel Bert heel veel houdt.
Het is ondertussen 12 uur door en ik wil op tijd in het dorpje Reliegos zijn, waar ik logeer. Derrick stapt verder op zijn Camino. De pastoor stapt op zijn fiets om naar een ander dorp te rijden en ik rij ook door. Het was een rustige morgen met weinig grootse en belangrijke gebouwen, maar met super warme menselijke ontmoetingen en mooie rustgevende landschappen. De Camino heeft alles te bieden.
Juist voor ik vertrek is er boven mijn hoofd op de toren wat gefladder van de onrustige ooievaars en hun kroost. Bert, Wim en vooral Rientje zijn zeer dicht bij het nest van die jongen gaan vliegen en dat zint de moeder ooievaar niet. Wim en Bert zijn zelfs een paar van hun engelpluimen kwijt.
Na een rustige rit kom ik rond 15 u aan in Reliegos waar ik logeer in een eenvoudige albergue, zoals de meeste zijn in die kleine dorpen. Een eenvoudige kamer, maar met toilet en douche. De gehele namiddag verstuur ik informatie over mijn tocht naar enkele familieleden en schrijf ik natuurlijk mijn blog van de dag. De dame die de albergue open houdt, zegt me dat ze deze avond paella maakt en ik schrijf me in voor het avondmaal. We zijn aan tafel met een Française uit Provins, een Zwitserse uit Genève, een Canadese uit Vancouver, en een Amerikaanse uit Missouri. Gezelschappen op Camino zijn vaak internationaal en boeiend. Iedereen heeft zijn reden om op stap te gaan of te fietsen maar mestal zijn het toch culturel, religieuze en sociale redenen. Ook bewijzen aan jezelf dat je zo een tocht aankan is een belangrijke beweegreden. Mij blijft het boeiend dat ook mensen uit andere continenten, vooral Noord - en Zuid-Amerika (VS, Canada, Mexico, Brazilië, Ecuador) en Azië (Indië, Japan en Korea) op weg gaan op deze culturele Europese route. Het is ook markant dat veel mannen de tocht "alleen" ondernemen onmiddellijk als ze met pensioen zijn...misschien om te vermijden dat ze in een zwart (pensioen) gaat vallen!
Comments