De gastvrouw van het verblijf, Isabelle, zorgt goed voor ons. Gisterenavond namen we deel aan de vegetarische maaltijd (€14), die haar man voor de gasten bereidde. De maaltijd was OK: eerst een salade met allerlei nootjes en stukjes schapenkaas, gevolgd door een dikke groentesoep met heel veel kikkererwten (ongeveer 75%, schat ik). Als dessert kregen we een soort pudding. Als drank was er water of rode wijn. Aan tafel zaten we met een IT-specialist (midden 50) die websites ontwikkelt, samen met zijn 16-jarige zoon die met hem van Avilès naar Santiago liep. Er was ook een dame die elk jaar twee weken een stukje van de Camino doet, en het jaar erop verder wandelt vanaf waar ze was gebleven. Ik ging vroeg naar bed, terwijl Bruno tot ongeveer 3 uur doorwerkte.
’
De gîte. Kleine Pau en Bruno die een praatje doet met de gastvrouw
’s Morgens stond er een eenvoudig ontbijt klaar met brood, confituur, koffie of thee, inbegrepen in de prijs van het verblijf. Bij het afscheid kreeg elke gast een lunchpakket mee met een sandwich met kaas en ham, een Spaans koekje en een appel—een leuk gebaar. Samen met ons vertrokken andere gasten, waaronder Pau, een jongen van 8 jaar, die samen met zijn vader vandaag 22 km zou lopen. Het lopen op de Camino is blijkbaar onderdeel van een gezonde opvoeding. Omstreeks 8:45 uur zaten we op de fiets. We begonnen op een asfaltweggetje, dat ons na ongeveer 5 km terugbracht naar de N-weg, waarna we rechtdoor fietsten richting Santiago, 75 km verderop. We hadden besloten zo snel mogelijk door te fietsen, zodat we relatief vroeg zouden aankomen, zodat Bruno nog wat kon werken en rusten voor zijn terugvlucht naar London Gatwick. Onderweg kwamen we langs de abdij van Sobrado, maar die heb ik links laten liggen. Eén klooster meer of minder zou het verschil niet maken.
Een koffiestop, de pelgrims en het landschap onderweg
Na een koffiestop (met twee café cortado’s en een groot stuk tortilla voor Bruno) bereikten we de Plaza de Obradoiro, voor de majestueuze kathedraal van Santiago. Hier eindigt de Camino Francès, en het bracht ons langs het Monasterio de San Martín Pinario deze plaza op. Alle pelgrims stromen hier samen, van alle kleuren, rassen, talen en landen. Ze omhelzen elkaar, liggen op de grond te rusten of slapen, dansen en zingen van vreugde omdat ze hun doel hebben bereikt. Sommigen nemen foto's, bellen naar huis, eten, drinken een glaasje wijn, of verzorgen hun voeten. Wij gingen in het midden van de menigte zitten en deden mee met de vreugde.
Het klooster van San Martin Pinario, Convento Santa Clara en de Plaza de Obradoiro
Ik omhelsde Bruno even goed, we gaven elkaar een high five, en maakten foto’s. Een Duits koppel uit Berlijn, Charlotte (HR-manager) en Nicolaas (salesmanager), vroeg ons om een foto van hen te maken, en ze deden hetzelfde voor ons. Zij hadden de Camino Primitivo gelopen, 290 km vanuit Oviedo langs de Picos de Europa. Het was hun eerste Camino en ze waren dolenthousiast. Wij voelden hetzelfde, want Santiago bereiken zonder ongelukken, technische problemen of lekke banden is altijd een opluchting. Ik stelde me voor dat Rientje al bovenop de rechtertoren zat, zoals hij twee jaar geleden ook deed. Ik vroeg hem nog een paar dagen voor mij te zorgen, want ik wil nog naar Muxía aan de Atlantische Oceaan.
Bruno, opa en het Duitse koppel voor de majestueuze Santiago-kathedraalo
Daarna fietsten we naar het LOOP INN hotel, waar ik mijn fiets kon achterlaten bij het bedrijf dat hem naar huis zal brengen. Het was inmiddels na 16 uur, en ik deed snel wat inkopen. We aten op de kamer wat brood met Iberico-ham en schapenkaas. Voor Bruno had ik twee empanadas meegenomen, broodjes gevuld met vlees of vis. We openden een fles Verdejo-wijn, die ik had gekoeld in de wastafel met ijsblokjes die ik kocht bij een DIA-supermarkt vlakbij. Terwijl Bruno begon te werken, ging ik nog wat stempels verzamelen voor Bruno: bij het Convento de Santa Clara (tijdgenote en zielsverwante van de Heilige Franciscus, stichter van de franciscanen), de abdij van San Martín Pinario, de Parador Hospital de los Reyes Católicos (peperduur), en de Iglesia San Francisco. Ik was net op tijd om mijn vierde Compostella-diploma te krijgen, dit keer met "PRO VICARIE" erop, omdat ik in opdracht van ons Rientje had gestapt.
Convento de Santa Clara, Hospital de los Reyes Católicos, Collegio San Xerónimo
Bruno kwam me vergezellen en we gingen samen naar de kathedraal, waar net een Heilige Mis bezig was. Vervolgens wandelden we door de stevige oude straatjes van het historisch centrum, allemaal gemaakt van basaltblokken, naar de Porta en Praza de Mazarelos, een volksbuurt. Daar at Bruno heerlijke pulpo, terwijl ik genoot van Galicische kaaskroketjes met een 1906-biertje—erg lekker. Naast ons kwam een koppel dokters zitten, Angelica (neurologe, 20 weken zwanger, afkomstig uit Ecuador) en Dennis (huisarts uit Oekraïne). Zij waren vertrokken uit Sarria en hadden 115 km van de Camino Francès gewandeld. Ecuadorianen komen blijkbaar met velen naar Santiago. Ze wonen al jaren in de VS en kennen ook de onderzoekswereld, wat interessant was voor Bruno. Hij heeft aanbiedingen om na zijn PhD in Oxford onderzoek te doen in Houston of New York.
Na een lange maar boeiende dag wandelden we door de kleine, verlaten steegjes terug naar ons hotel; het werd al wat frisser ’s avonds. Morgen willen we nog even Santiago bezoeken, daarna Bruno's fiets demonteren en inpakken, en om 15:30 uur vertrekt hij naar de luchthaven. We lunchen nog samen, maar het afscheid valt me nu al zwaar. Het waren waardevolle dagen die we samen doorbrachten. Overmorgen ga ik nog naar Muxía aan de kust, waar ik nog nooit geweest ben. Ik belde nog even met Magda, want mijn telefoon was leeg... en dan was het tijd om te slapen. Bruno was alweer aan het werk.
Bruno en opa voor de kathedraal
Comments