DAG 16: van DAX naar LANTABAT, 85 km

Wat een baaldag. Alles liep mis wat mis kon lopen. We sliepen in Dax op een prima kleine flat. Ik was vroeg uit de veren want ik moest naar de bakker om een ontbijt te kopen. De man van de Tabac zei me dat op maandag de meeste bakkers dicht waren en voegde eraan toe dat op een kleine kilometer er een warme bakker was van wie hij dacht hij open was op maandag. De dag begon dus goed want ik vond er alles wat ik nodig had voor het ontbijt en voor de lunch. Petits pains au chocolats en aux raisins plus ook één croissant aux amandes. Magda haar lievelings petit pain.

Om 9 uur is het appartementje opgeruimd en zijn de fietsen klaar. We fietsen heel de dag verder langs de via Turonesis in de richting van Saint Jean-de-Pied-de-Port langs departementale wegen. Relatief snel bereiken we Sorde l’abbaye, de resten van een prachtige benedictijnse abdij gelegen op de rivier de Gave de Pau. Ik haal een stempel voor onze credential op de Mairie en de lieve dame voegt eraan toe dat de toegang tot de abdij voor pelgrims gratis is. Floky zal voorlopig bij de fietsen blijven terwijl ik de oude abdij bezoek en na mij zal hij misschien ook even binnenlopen. De abdij is schitterend gelegen lands de rivier. Spijtig genoeg is ze bijna helemaal vernietigd maar je krijgt toch nog een zeer goed idee van wat er stond.

Sorde-l'Abbaye aan de Gave de Pau

Na mijn bezoek loopt Floky even binnen om vooral de rivier te zien die een groot bassin vult en dan overloopt in aan lange indrukwekkende waterafloop. Na de abdij wil ik nog de abdijkerk bezoeken want die staat er nog helemaal. Floky wil gewoon een koffie drinken en rustig wachten terwijl hij al één van zijn twee pizza’s op eet die ik bij de warme bakker in Dax kocht. De abdijkerk heeft een paar speciale kenmerken: achteraan in het koor zijn er romaanse vloeren te bewonderen; iets zeer zeldzaams. Bovenop de hoge zuilen van het koor zijn er ook prachtige kapitelen gebeeldhouwd. Zeer groot omdat ze zeer hoog staan en toch moet iedereen de afbeeldingen duidelijk kunnen zien.

Sorde-l' Abbaye: de kerk met romaanse vloeren en zeer grote kapitelen

Na een uurtje in Sorde-l’abbaye rijden we door richting Saint Palais een belangrijke plaats voor pelgrims. Een beetje buiten de stad in Gibraltar komen twee van de vier grote Camino’s samen: de via Lemovicensis die ik vorig jaar helemaal affietste en de Via Tuonensis waar we al meer dan 1200 km hebben op gefietst. Daar begint het aardig te stijgen want we zijn in de pre-Pyreneeën en dat voelen we.

Sorde-l'Abaye: interieur van de kerk, kapiteel en de Gave de Pau

Vorig jaar heb ik het kerkje in Harambelz echt op de boerenbuiten niet gezien en ik wil er nu echt naartoe een beetje (veel) tegen de zin Van Floky. Na een grote inspanning bereiken we het kerkje. Het gehucht is de eigendom van verschillende families sedert een paar eeuwen. Ze staan bekend als de Donati een soort lekenorde die ook mensen op de Camino’s helpt. Langs de straat vlakbij het kerkje staat een tafel met gratis appelen en perziken. er staat ook kannen vers appelsap, koffie, thee en koekjes alles tegen een zeer schappelijke prijs. Je neemt wat je wenst en je legt geld in een houten bakje. Het kerkje maakt indruk buiten met zijn speciale toren met galmkast die eraan hangt en de open overdekte narthex. Op de toegangsdeur staat een prachtig gebeeldhouwde Chrismon een symbool van Jezus Christus. Maar als ik deur van de kerk wil openen stel ik vast dat ze gesloten is.

Harambelz: kerkje met narthex an chrismon

Spijtig maar we kunnen de sleutel niet vast krijgen want er is niemand te bespeuren in het gehucht. Het is ondertussen aardig warm geworden en we vullen onze drinkbussen met vers water. Daarna stelt Floky voor langs een binnenweg (pad) naar onze eindestemming te rijden in Lantabat, wat blijkt een onooglijk klein dorp te zijn op 11 km van Harambelz dus vlakbij. Maar daar loopt het mis. We nemen een verkeerde afslag want het plakkaatje met de aanduiding van de fietsroute is overwoekerd. Dat zien we pas na een dik uur als we terug op dezelfde plaats voorbij komen. We hebben dus heel wat extra kilometers gedaan voor niets.

We hotsen van de ene zand- en kleiweg in de andere en rijden vast. Onze batterijen zijn bijna leeg en we komen er niet uit. Op een bepaald moment moet Floris mij zelfs duwen want ik raak niet meer vooruit. Dus rijden we terug langs het afschuwelijke wegje naar beneden richting Harambelz. We zijn geradbraakt van de slechte weg. We vinden nu wel de richtingsaanwijzer en bereiken nu redelijk snel Ostabat waar we aan de kerk stoppen om uit te rusten.

Daar stel ik vast dat een tas met kleren die achterop in twee zakken over mijn fietsrek hangt verdwenen is. Afgevallen tijdens het rijden op het slechte pad en we hebben niets gezien of gehoord. Het zijn gelukkig maar oude kleren en mijn trousse en ik beslis geen zoektocht te organiseren want dat zou te lang duren en we zijn moe. We hadden gepland om vandaag 70 km. te fietsen maar het zullen er uiteindelijk bijna 100 zijn. We bereiken rond 17 uur onze B&B in het centrum van Lantabat, de vroegere pastorie nu knus en gezellig ingericht is als B&B. Het dorpje is super klein, niets is er te vinden, geen café, geen Tabac, geen winkel en we hebben geen avondmaal gekocht.

Rijdend door de Pre-Pyreneeën tot aan het kerkje van Lantabat met daarnaast onze B&B

Ik vraag de lieve eigenaar of hij mij een pak pasta kan verkopen en dat kan. Hij geeft me 6 eieren van zijn kippen, ook een courgette van eigen kweek, plus een pakje gemalen kaas en wat boter. Ik vraag of ik bij hem een flesje wijn kan kopen en ook dat kan. Een uur later zitten Floky en ik buiten onder een mooie plataan gezellig te eten en na te praten over onze problemen deze namiddag. We kunnen er al wat mee lachen. We kijken ook al na hoe we morgen moeten fietsen naar Oloron-Ste-Marie en de volgende dag naar Urdos aan de voet van de Somportpas die we zullen omhoog fietsen.

In onze B&B in Lantabat

Om 20.30 u lig ik in bed en val ik in slaap. Floky blijft altijd langer op en communiceert met zijn vrienden. Hij lijkt nooit moe te zijn en fietst er altijd op los. Ik bel altijd ’s avond met Magda maar ze vertelt me dat ze zich ziek voelt. Ongerust val ik slaap. Morgenvroeg bel ik met haar om te horen hoe het met haar gaat. Nog 6 dagen en we zijn in Serviès-en-Val maar drie ervan zijn nog super moeilijk voor onze benen en onze batterijen. We leven op hoop. Mijn blog is klaar: ik ben er om 5 uur ’s morgens aan begonnen en het is juist 6 uur. Ik probeer nog een uurtje te slapen en dan maken we zelf ons ontbijt klaar. We hebben koffie, melk en suiker bij en nog wat koeken en brood van gisteren, dus dat luk wel. Niettegenstaande onze tegenslagen vandaag zien we het zitten om verder te fietsen .