Deze dag is een bijzondere dag want enerzijds zijn Magda en ik 55 jaar gehuwd. Het lijkt gisteren wel. We trouwden voor de kerk in Haren met een schitterend koor, want Magda zong toen nog bij het koor Sine Nomine in Brussel, begeleid door de Kuykens die later La petite Bande werden. Anderzijds is het vandaag ook de verjaardag van onze lieve Mozes. Hij had het goede idee op onze huwelijksverjaardag geboren te worden en zijn verjaardag kunnen we dus nooit vergeten. Rond middernacht of zelfs ervoor had ik al boodschappen naar hen gestuurd om het zeker niet te vergeten.
Haren 1969, 55 jaar geleden; Leuven 2024: viering van de 14de verjaardag van Moses; vertrek uit Vendargues langs de voorstad van Montpellier
We sliepen dus met vier in drie bunk-bedden: het koppel sliep boven elkaar en François en ik op het onderste bed van twee andere bunk-bedden. Niemand heeft gesnurkt want iedereen had goed geslapen. Ik was als eerste opgestaan, de tafel gedekt en koffie gemaakt en als eerste vertrok ik. Mijn eerste idee was langs de pelgrimsweg eerst naar St Guilhem-le-désert te fietsen en dan verder te fietsen naar de pelgrimshalte van Lodève. Eerst moest ik rond Montpellier rijden en dat was niet gemakkelijk. Niettegenstaande alle informatie geraakte ik verzeild in alle soorten kleine steegjes van deze grote stad; waarschijnlijk ook omdat het rond 8 uur was en spitsuur, ook al is het vakantie. Door een toeval kwam ik langs de aquaduct die 2000 jaar geleden water naar de stad bracht. Hij is niet zo mooi als de Pont du Gard maar is toch indrukwekkend. Bij de aquaduct ontmoette ik een man die me haarfijn kon uitleggen hoe ik moest rijden. Even buiten de stad was het toch wat klimmen en werd het alsmaar mooier want daar kom je in de Cévennes nog zo een prachtig natuurlijk gebied. Ik genoot ervan maar anderzijds genoot ik niet van mijn nog steeds pijnlijke bil.
Montpellier: aquaduct;: de Cévennes en streek na Montpellier
Ik heb St Guilhem-le-désert al enkele keren gezien en het is een wondermooie plek daar waar een heremiet had geleefd in de middeleeuwen. De eigenaar van het pelgrimshuis had wel gewaarschuwd dat het hard is met de fiets en ook dat er heel veel toeristen waren. Ondertussen was ik van de weg naar St Guihem-le-désert afgedwaald en vlakbij Cignac stelde ik vast dat ik 60 km extra moest doen om vandaar heem en terug deze heremiet te gaan groeten. Oorspronkelijk had ik er maar 70 te doen en nu zou dat boven de 100 worden; teveel voor mijn pijnlijke bil.
St Guilhem-le-Désert (foto's nov. 2019): een ommetje waard als men tijd heeft
Dan maar wijselijk beslist om vanuit Cignac over St André, St Félix-en-Rabieux door te fietsen naar mijn eindpunt voor de dag op de Voie d’Arles in Lodève. Het grote voordeel van deze weg is dat die tamelijk vlak rijdt en dat je omgeven bent door de hoge golvende toppen van de Cévennes zoals jullie op de foto’s zien. Ik belde naar de dame van de volgende Gîte pélerin en ze zei dat ik onmiddellijk binnen kon. De sleutel zat in een bakje dat aan de deur hangt en ze gaf me het nummer. Om 13.30 was ik dus aangekomen aan mijn einddoel, na 6 uur op de fiets gezeten te hebben en dat was genoeg voor mijn rechterbil.
Cignac en daarna rijden door de Cévennes
Eerst en vooral deed ik mijn was en hing ik die buiten in de zon. Daarna lunchte ik. Ik belde met Magda, want Tim was met al zijn kids bij oma gaan eten om Motje te vieren. Tenslotte schreef ik mijn verhaal af van gisteren en ging ik bij de dame die vlakbij een kledingzaak open houdt mijn logies betalen: 20 euro voor een pelgrimshuis met 6 bedden. Gisteren waren er vier geboekt maar voor vanmiddag ben je alleen zei ze. Zalig huis, midden in het stadje gelegen en alle eenvoudig comfort. Magda heeft een neef, Peter Meurrens die in Lodève dokter is en ik wilde hem goeie dag te zeggen, maar ik had niet de moed om nog 8 km bergop te rijden tot bij hem thuis en daarenboven had hij een familie van 5 op bezoek. Peter helpt er dus het probleem van de désert médical op te lossen en hij doet dat prima.
Lodève: het pelgrimshuis boven een winkel, de binnenkant met mijn kamer en mijn drogende was
Tenslotte verkende ik het kleine stadje. De Kathedraal St Fulcran is een laat-gotisch gebouw met prachtige glasramen (19de eeuw) in het koor en aan de zijkanten en ook het roosvenster aan de westkant. Binnen valt vooral de houten 19de eeuwse preekstoel op: de kuip wordt (vaak) gedragen door de slechteriken zoals Judas die ook de ondeugden voorstellen; op de achthoekige kuip (8 symbool van verrijzenis) staan de 12 deugden afgebeeld. Helemaal bovenop de 4 evangelisten en de 4 kerkvaders Tussenin achter de predikant staat Maria die bemiddelt tussen iedereen. Op één preekstoel heb je dus een heel stuk kerkleer.
Lodève: St Fulcran kathedraal; de preekstoel en de kloostergang en -tuin met een cipres
Rechts van de kathedraal is ook een stugge eenvoudige kloostergang aangebouwd. Na nog wat ronddwalen door de steegjes doe ik nog enkele inkopen: brood, bananen, een flesje rosé , pâté en eieren. Terug een omelet want er liggen nog 2 tomaten en wat sla van de pelgrims van gisteren in de frigo en daar maak ik een lekker maal mee. Vroeg naar bed is de boodschap want morgen is het nog een dag Cévennes en door het Parc régional du Haut-Languedoc naar Salvetat-sur-Agoût alvorens af te zakken op zondag naar de Canal du Midi en Avignonet Louragais waar ik zal slapen in een gîte municipal . Mijn zoon Peter rijdt ’s avond tot bij mi,j want anders moest ik meer dan 200 km meer rijden om eventjes goeie dag te gaan zeggen. Maar nu eerst eten maken.
Lodève: ingang tot bisschoppelijk paleis (l) naast de kathedraal, een toren van de oude stadsmuur ernnast een gedenkteken voor oorlogsslachtoffers (m); stadje op de samenloop van twee rivieren la Lergue et La Soulondres
Comments